یک سفر

ما در هفته گذشته یک سفر کوتاه به تهران و کرج داشتیم . تهران خونه خاله پرهام وکرج خونه

عمه پرهام ... بد نبود در کل خوش گذشت با اینکه ما هر جا  میرفتیم برف و بارون دنبالمون

میومد و بیشتر توی خونه تشریف داشتیم..!

نکته جالبش لحظه ورودمون به خونه ها بود و هیجان پرهام از دیدن این همه وسایل خونه که دم

دستش بود...! و من و مامانش که بی رحمانه هر چه بود به بالاترین نقطه انتقال میدادیم جوری که

صاحب خونه هم دستش نمیرسید...! بیچاره تلویزیون ال ای دی خاله اولش چقدر نو بود...! البته

تنها تلفات ما اونجا شکستن یک پارچ آب و یک استکان بود که به قول معروف اونم قضا بود که

زد به شکستنی...! فدای سر پرهام ...! از حق که نگذریم بزنم به تخته!پرهام بچه حرف گوش

کنی هست بهش بگیم دست نزن دست نمیزنه ولی میاد سراغت ازت میخواد با هم برید پیش اون

وسیله تا حس کنجکاویشو ارضا کنید... اصلا بلد نیست قهر کنه جیغ بزنه پاهاشو زمین بکوبه و

از این کارها... ولی اگه دل کوچیکش بشکنه چنان بغض میکنه و میزنه زیرگریه و اشکهای

زلالش میریزه روی گونه اش... که دل سنگ را نرم میکنه چه برسه به ما...

هر چی داریم میریزیم تو طبق اخلاص ... کی دست بزنه بهتر از پسرم ...

ولی خب خونه مردم که نمیشه از این ولخرجیها کرد...! خلاصه با سیاست وکیاست باید مراقب

رفتارش باشیم که همچنان یک بچه شیرین و دوست داشتنی و نمونه باقی بمونه و روز به روز هم

بهتر بشه...

 خونه عمه هم حسابی بهش خوش گذشت و یکدم حرف میزد همون کلمات نامفهوم ولی با مزه ...

خیلی زود با پسر های خواهرم صمیمی شد ولی بازم باباشو ول نمیکرد...!

پرهام خوشبختانه توی خوردن خیلی محتاطه یعنی اگه یک چیز غیر عادی وبد مزه توی دهانش

ببره فورا درش میاره مثلا تخمه آفتابگردون با پوست نمیخوره هسته پرتغالو را قورت نمیده و از

همه مهمتر کوچکترین مو یا پرز توی دهنش باشه تا از دهنش در نیاره ول کن نیست حالا تصور

کنید پرهام بخواد پشمک بخوره وای چقدر سوژه خنده شده بود وقتی میدید ما داریم با لذت میخوریم

و  تا یک ذره به دهان میبرد قیافشو در هم میکرد و نمیخورد... البته دلمون نیومد نخوره که...!

براش گوله میکردیم که بدش نیاد و بتونه بخوره ...